13 Sep Интервју со JACK HALBERSTAM, за дивината, анархијата и панкот
ОД
Jack Halberstam е професор по англиски јазик и родови студии на Columbia University и е автор на шест книги, меѓу кои Female Masculinity (1998), In a Queer Time and Place (2005), The Queer Art of Failure (2011), Gaga Feminism: Sex, Gender and the End of Normal (2012), и Trans* (2017). Само неколку автори се толку влијателни во полето на квир студии; секоја од книгите има воведено клучни концепти кои ја поместија насоката на дебатата во и надвор од академското поле. Пркосејќи на дисциплинарната категоризација, работата на Halberstam се базира на наследството на критичката теорија на школата во Франкфурт, културолошките студии во Бирмингем, постструктуралистичката мисла и критичката теорија на расата, давајќи значење на полот и родот како категории кои го поместуваат знаењето и моќта, врзани во современите системи на асимилација, колонијалност и економски диспаритет.
Како плоден автор и коментатор, Halberstam честопати се обраќа на широката јавност. Како член основач на групата на квир уметност Bully Bloggers (2009–2018), неговите објави во врска со trigger warnings, современата кинематографија, состојбата на квир теоријата и современата политика проникнаа низ просторот помеѓу академскиот дискурс и јавната сфера. Јас и Halberstam разговаравме во Оукланд, Калифорнија, за неговото формирање преку културолошките студии, дебатите за trigger warnings, анархијата, чудовиштата и неговата нова книга “Wild Things”.
Damon R. Young (DRY): За каков мислител се сметате себеси?
Jack Halberstam (JH): Верувам во ниска теорија, ниска култура, и исто како Jacques Rancière верувам во “интелектуалната авантура” која постои отаде “толкувачкиот ред”, а уште повеќе верувам дека треба да се одучи мајсторството. Поради ова, треба да предаваме мноштво на мислечки архиви и архиви на културна продукција. Сакам да предавам преку материјали кои варираат од многу комплицирани кон многу наивни.
DRY: Третирате ликови кои се популарни и не се нужно авантгардни; можеби се авантгардни но исто така се и популарни, како Lady Gaga, Grace Jones, Yoko Ono, David Bowie, Prince.
JH: Да.
DRY: Овие личности, во вашиот третман отелотворуваат амбивалентни текови на културолошката мисла, честопати со можност за форми на отпор на мислата. Gaga, на пример, не е само проѕирен производ на системот на комодификација, туку изразува фантазија или идеал на панк и див феминизам. А цитирате и ликови како SpongeBob SquarePants—
JH: Да!
DRY: —и филмови како Dude, Where’s My Car?
JH: Така е, бидејќи, да ја цитирам Lauryn Hill, “Everything is everything.” Може да ги прочитате истите културолошки форми и теми во Dude, Where’s My Car како во La Jetée на Chris Marker. И двата филмови се интересираат за истите прашања на темпоралност, носталгија, момчештво, неповратно минато, за фактот што неможноста да го промениме минатото не осудува да се уништиме себеси. Но, едниот има комичен, бесмислен и инфантилен тек, а другиот е со длабоко сериозен и меморијален тек. Слично, можете да најдете абсурдност длабоко сместена и кај Шекспир или SpongeBob. Според мене, она што можете да го направите со високо културолошки текст, често можете да го направите и со “ниска“ култура, и понекогаш тоа е подобро за предавање. Исто така, само затоа што нешто е популарно не значи дека е помалку комплицирано; сепак, неверојатно тешко е да се направи комедија.
DRY: Разбирам.
JH: Многу е лесно да оставите впечаток на сериозност. Но претешко е на голема група луѓе да и’ претставите нешто како забавно.
DRY: Многу од вашите книги теоретизираат тематки, користејќи термини како дивина, анархија, квир време, квир неуспех. Ве доживувам како длабоко концептуален мислител. Овие концепти ги повлекувате низ низа културни места што ги надминуваат поделбите помеѓу високи и ниски, но исто така ги надминуваат националните граници и не ги почитуваат дисциплинските граници.
JH: Да, така е.
DRY: Што во извесна смисла е делумно наследство на културолошките студии од Бирмингем. Дали мислите дека тоа влијаеше врз вас?
JH: Апсолутно да. Дојдов во САД во 1981 година, откако не успеав да ги положам испитите. Бев ужасен студент и затоа бев многу отворен за реконцептуализација на знаењето и културата што ги понудија Stuart Hall, Dick Hebdige и Angela McRobbie.
DRY: Аха!
JH: Во 1970-тите бев панкер и бев фокусиран на тоа целосно да учествувам во таа сцена и да ја разберам одбивноста и критиката на империјалната култура што кружи таму. Се сеќавам дека подоцна, откако се преселив во САД, го слушав Dick Hebdige како зборува за својата книга Subculture. Бидејќи бев панкер, ме заинтригира и отидов да го слушнам говорот; не ми се веруваше дека тоа е академски прифатлив предмет. Јас пораснав во многу поразлична академска средина од онаа на татко ми, кој беше професор по математика. Како и другите еврејски бегалци од неговата генерација, тој ја сметаше теоријата на броеви како засолниште од реалниот живот. Тој инвестираше во многу апстрактна форма на производство на знаење и не веруваше дека тоа има некаква врска со политиката или реалниот свет. Свесно ја отфрлив таа верзија на академијата.
Кога отидов да го слушнам Dick Hebdige, се навлеков. Тогаш не бев свесен, бидејќи не го разбрав говорот целосно. Не ми беше сосема јасно она што тој го кажуваше за панкот. Но, ми се допадна што тој не изгледаше како академик. Ми се допадна што ја има оваа мала панк книга. Ми се допаѓаше сè во врска со тоа. И подоцна, на постдипломски студии, имав слично искуство откако отидов на предавање на Ann Cvetkovich, и на уште едно на Hazel Carby. Овие професори ми дозволија да се замислам како професор.
Уште од почетокот, работата на Stuart Hall, Dick Hebdige и Raymond Williams за мене беше многу важна. Веројатно малку се заглавив во тоа, и не разбирав како расата функционира во САД, па на некој начин, морав да излезам од таа британска парадигма за да се обидам да се справам со расата и класата во САД.
DRY: Сепак, вие сте викторијанист; вашата прва книга, Skin Shows: Gothic Horror and Technology of Monsters (1995), е за готска фикција.
JH: Да, сакав да читам готски романи и да размислувам за чудовишта на факултет; мојот советник, Nancy Armstrong, ме сврте во таа насока, откако ја прогласив заложбата за монструозност како тема. Бев многу среќен што го направив тоа истражување и таа книга. Но, тоа не беше мојата страст. Отсекогаш знаев дека ќе напишам книга за женската машкост, па така и направив речиси во исто време со Skin Shows.
DRY: Female Masculinity (1998) имаше слично галванизирачки и инспиративен ефект врз мене како млад студент во Сиднеј, како што Subculture имала за вас! Некои од тие теми продолжуваат и во “Wild Things”, новиот ракопис што моментално го завршувате, кој ја истражува дивината која циркулира во низа културни места во 19 и 20 век –
JH: Точно.
DRY: —со импликации за расата и сексуалноста. Можете ли да ми кажете малку повеќе за идејата за дивината, која се провлекува низ неколку ваши неодамнешни проекти? Што значи за вас и од каде потекнува?
JH: Мислам дека на некој начин отсекогаш имам пишувано за класификацијата – тукушто разговаравме за мојата прва книга за монструозноста, која зборува за тела што и’ пркосат на класификацијата. Female Masculinity се однесуваше на овие тела кои не сакаме или едноставно не можеме да ги класифицираме. Помислете на Stephen Gordon во The Well of Loneliness, фигура која едноставно не може да најде јазик за себе. Ја напишав таа книга за женската машкост за да кажам дека има категории што истовремено постојат во рамките на класификацискиот систем и исто така му се спротивставуваат. Во мојот осврт кон дивината сега, јас давам контра-архива на тела и модуси на битија кои не спаѓаат во системите за дефинирање, создадени за да ги опишат.
DRY: Во одредена смисла, оваа книга се навраќа на вашите корени од 19 век…
JH: Да, беше забавно повторно да размислувам за 19-ти и почетокот на 20 век. Во првите делови на книгата, пишувам за необични ликови и фигури и писатели кои едноставно не се вклопуваат во категоријата геј како што ние ја разбираме. Тие не копнеат едноставно за други мажи или жени; многу од нив се вложуваат кон самата дивина. Значи, имам посветено цело поглавје на осамените мажи и жени кои се заинтересирани за диви птици и птици грабливки, што изгледа како навистина чудна категорија, но сугерира дека во општество кое се посветило на еден вид манија за класификација, ќе постои уште еден вид на копнеж за она што не може да се класифицира, од една страна – нејасното, она помеѓу – но и за дивината, каде што дивината е и „другоста“ за цивилизацијата и е непишаната врска со управувањето.
DRY: Во книгата, велите дека концептот на дивина содржи истории кои се и угнетувачки и ослободувачки.
JH: Да, затоа што категоријата на дивината е создадена од колонијална моќ да ги опише народите и местата што требаше да бидат опфатени со колонијалното владеење – затоа, не е чиста категорија. Дивината е термин одреден од расата и има преземено значење во контекст на колонијализмот; Значи, прашањето е, дали можете да ја избришете бојата доволно за да ја користите повторно? Ако ја направиме аналогијата со бидувањето квир, и видиме дека бидувањето квир беше исто така нуспроизвод на класифицирачки императив во рамките на медицинската наука, а беше определен како навреда, можеме да видиме како може да се пренасочи фетишистички термин во нов, активистички контекст. Слично на тоа, мислам дека дивината може да понуди рамка за размислување за деколонијалните, расилизираните, колонизираните и непишаните форми на ерос под наслов што одбива да биде едноставно друг идентитет.
DRY: Разбирам. Идејата за она што е надвор од рамките на идентитетот и на класификациите што ги структурираат постојните односи на моќ е можеби најголемата линија во целата ваша работа; исто така се поврзува со поимот анархија, кој се појавува многу во вашата неодамнешна работа.
JH: Токму така.
DRY: Но, дивината исто така ја замислува идејата за природата; она што не е цивилизирано, или не е културно, а е диво. Во вашата книга, вие исто така ја истражувате идејата за пост-природното и, поточно, идејата дека сме пост-природни (поднасловот е Queerness After Nature)…
JH: Да.
DRY: Значи, дивината, парадоксално, се повикува на природата и на нешто што не е природа – артефакт како нова природа, или нова состојба на сексуалност, барем. Ми се допаѓа оваа идеја за пост-природна сексуалност.
JH: Да. Многу современи квир писатели се поставуваат против природата (како Wilde и Huysmans), согледувајќи дека природата е секуларна хеуристичка за нормалното, брачното, домашното.
DRY: Разбирам.
JH: Следејќи ги овие одговори на природното и на анти-природното и на пост-природното, се чини дека се движиме подалеку од епистемологијата на плакарот – тука сум под влијание на книгата на Pete Coviello – Tomorrow’s Parties. Како што вели Coviello, дури и кога имате промена во парадигмата како онаа опишана од плакарот, не значи дека сите одеднаш се впиваат во тоа. Промената на парадигмата стапува на сила со години и, во процесот на таа промена, луѓето стануваат, како што тој вели, „ненавремени“; тие остануваат поврзани со постарите, анахронистички модели. Тоа може да се види денес на многу покондензиран начин, каде некој како мене кој сè уште може да се идентификува како буч и покрај фактот што буч е длабоко анахронистичка категорија за помладите луѓе кои се идентификуваат како транс. Промените во парадигмата во дигиталната ера се случуваат неверојатно брзо. Додека кон крајот на 19 век и почетокот на 20 век, смената може да трае со децении и може да заглави секаков вид тела надвор од препознатливата класификација.
DRY: Разбирам.
JH: Во моето поглавје за соколи во Wild Things, пишувам за писателот T. H. White преку неговиот сјаен приказ од страна на Helen Macdonald во H Is for Hawk. Таа е прилично уверена дека тој е затворен геј човек, но јас не сум сигурен. Мислам, тој очигледно нема односи со мажи; тој би сакал да има односи со момчиња, но тоа не е опција. Го привлекуваат камшикување, садомазохизам и јастреби. Каков копнеж е тоа? Како што истакнува Macdonald, зборовите што ги користи White се fairy, fey, и ferox — овој вокабулар нуди многу различна геометрија на желбата, која тече низ ferox, а не во плакарот, преку бинарноста на домашното/дивото а не тајното/познатото.
DRY: Ова е многу интересно и нешто за што и јас размислував, што се случува по или пошироко од епистемологијата на плакарот. Исто така, ми се допаѓа идејата во книгата дека сексуалноста не е природна; секоја сексуалност е протетичка. Во Skin Shows, анти-природното и пост-природното ја добиваат формата на чудовиштето, како фигура што надминува или не спаѓа во категории. Таму зборувате за значењето „водење немири“ и за „вртоглав вишок на значење“ –
JH: Да.
DRY: Значи, на некој начин, дивината постои од почетокот на вашата кариера.
JH: Да, чудовиштето е дива фигура, зар не? Тоа е она што го правиме, па го осудуваме, па се одрекуваме.
DRY: Ајде да разговараме за некои од вашите блог објави. Блогирањето е начин на интервенција во јавната сфера на интелектуалниот живот надвор од академијата.
JH: Блог објавите се вкрстуваат—
DRY: —во јавен дискурс.
JH: или барем беше така. Не сум сигурен дали повторно ќе пишувам. Делото за trigger-warning, “You Are Triggering Me” беше првото дело што го напишав на Bully Bloggers што стана вирално.
DRY: Сакам да прашам каква е вашата позиција сега, гледајќи ги дебатите што ги испровоцира делото. Вашата критика за културата на trigger warnings е исто така критика на политичката култура во која првиот потег е секогаш да се земе виктимизација и повреда. Приврзаноста кон идентитетот станува приврзаност кон повредата, како што еднаш кажа Wendy Brown.
JH: Да.
DRY: Вие, исто така, посочувате на одредена нетолеранција за репрезентации што нè прават непријатни, како и за хумористични или иронични регистри на говори (кои вашите блог објави честопати ги поставуваат).
JH: Па, од една страна, јас сум воодушевен што студентите и колегите поставуваат ограничувања за сексистички и расистички говор и репрезентации кои долго време кружеа на универзитетот, но истовремено сум загрижен за морализмот што го придружува повикот за trigger warnings. Мојата блог објава на темата влечеше инспирација од комедијата на Монти Пајтон. Добив многу енергија од тие филмови, и тие ми го дадоа идиомот со кој го напишав текстот, кој на некои места беше навистина будалест, а на други, доста сериозен за велењето не на trigger warnings. Првата рунда на впечатоци го коментираа блогот како смешен и релевантен, но како што кружеше пошироко, впечатоците се менуваа и станаа исклучително негативни и критични, не само за делото, туку за мене лично. Едно лице, кое се претстави како студент од Беркли, ме предупреди дека знае каде живеам и дека може да ме повреди! Заземав многу силен став во таа објава, дури и со хумор, но ми се врати.
DRY: Во целиот тој наплив на коментари, вие одговоривте на (и прифативте) некои од критиките на тоа парче, но се прашувам што е вашето размислување за овие теми сега, што исто така се однесува на објавувањето на блогот Boys Don’t Cry, уште еден од вашите блогови што стана вирален.
JH: Се обидувам да ги научам студентите да размислуваат за некои позиции што ги заземаат во однос на подолг историски лак. Тоа е едно од нештата што ги научив од ова. Многу е важно, во време на 24/7 извори на вести, да ги успориме нашите реакции и да размислиме внимателно за контекстот од кој се појавува некој посебен текст или филм, настан или политичко движење. Па така, во врска со Boys Don’t Cry, треба да го лоцираме во раните години на транссексуален/трансродов активизам и во врска со дискусиите за основаноста на живеењето во урбана средина наспроти мал град за квир и транс луѓето. Го доживеав тој филм многу поразлично од приемот што го добива во сегашноста, така што ми беше тешко да разберам за што протестираа студентите во филмот. Знаете, јас ги познавав луѓето што го правеа филмот; Знаев што сакаат да направат; Јас знаев сè за случајот Brandon Teena. Се сеќавам на активизмот што беше започнат околу него. Се сетив колку беше ужасно убиството на Brandon Teena и колку се чувствуваа беспомошно луѓето околу вакво насилство.
DRY: Да.
JH: И се сеќавам на првиот пат кога го гледав филмот. Јас, всушност, бев доста лут за начинот на кој филмот заврши и за начинот на кој се чинеше дека Peirce се повлекува од кредибилната машкост што толку внимателно ја конструираше за Brandon, и затоа претпоставувам дека треба да можам да се идентификувам со некои од негативните одговори сега . Но, иако имав проблеми со некои од начините како транс-телото беше претставено во „Boys Don’t Cry“, јас сепак го почитував начинот на кој кажуваше многу тешка приказна. Особено се восхитував на експерименталните визуелни техники во филмот во обид да го долови транс искуството.
И така, кога студентите сакаа филмот да биде забранет, тоа ме загрижи. Не ми се верува дека луѓето ја обвинуваат Kim Peirce дека е „трансфобична кучка“. Тоа многу ме разлути и е во согласност со она што го чувствував во објавата за trigger warning, имено дека ако нашиот пристап кон репрезентациите од минатото е метод на црно-бело одобрување, може да уништиме минати архиви на квир претставување. Навистина, се чини дека материјалите за кои ние како квир луѓе се боревме за да можеме да ги предаваме – сексуално експлицитен материјал, порнографија, репрезентации на хомофобично и трансфобно насилство – одеднаш и катастрофално се сметаат за несоодветни или непогодни.
Ако ова продолжи, можно е тие искуства претставени со вознемирувачки насилни филмови од минатото – не само Boys, туку и The Killing of Sister George, Cruising и други класични текстови – да исчезнат во празнината на одредена историја. Мораме да можеме да ги испитаме вознемирувачките аспекти на квир животот, насилните искуства, хомофобијата, трансфобичното насилство и сл. Се чини дека студентите резонираат со есеите на Heather Love за расчистување за исфрлање на историјата, но тогаш е тешко да се стават во движење тие идеи кога одбиваат да го разгледаат материјалот што е достапен на филмот.
DRY: Така. За да ги анализираме репрезентациите, прво треба да ги разгледаме.
JH: Да, точно, и не сакаме да паднеме во старите спротивставувања меѓу негативните и позитивните слики. Но, мислам дека мојот текст за Boys Don’t Cry јасно беше во корист на проширувањето на архивата на квир животот, не пропишувајќи што влегува и што мора да биде избришано. Но, мојот текст на крајот беше цитиран од десничарско списание за да се навредат студентите. Ниту еден резултат не може да се гарантира кога илјадници луѓе читаат блог.
DRY: Да, блогот создава неочекувани сојузи помеѓу политички позиции кои во спротивно не би биле кохерентни –
JH: – кои никогаш не би дошле во контакт, но заради вртоглавото циркулирање што го овозможуваат социјалните медиуми, блог-постовите кружат низ повеќе веб-страници, а потоа, одеднаш, доаѓаат до десничаркса христијанска веб-страница и значењето се менува.
DRY: Да, разбирам. На некој начин тоа е точно за што и да пишуваме, за целиот јазик – не го поседуваме, и, откако ќе се изговори, веќе не е наш. Но, специфичните форми на циркулација што ги карактеризираат онлајн медиумите се дел од новата ера на она што го нарекуваме „вртоглав капитал“, обележан со масовната поларизација на богатството, но и со усложнувањето на културните и политичките категории. Во овие услови, блогирањето е опасно.
JH: Да. Но, веројатно ќе продолжам да пишувам блогови, затоа што на академиците и интелектуалците обично им требаат многу места за работа; треба да можеме да пишуваме и надвор од универзитетот, доколку имаме надеж дека ќе интервенираме во тековните динамични јавни дискусии.
DRY: Заедно со дивината, неодамна пишувавте за анархија. Сакам да прашам, каква е политичката визија таму? Затоа што знам дека вие исто така сте некој кој е заинтересиран за политиката на отпор и како треба да се ориентираме во однос на ново дистопискиот сет на услови. Дали анархијата е реална политичка можност или концептуална фигура?
JH: Мислам дека анархијата е критичен концепт што неодамна беше оживеан во однос на нашата сегашна група на каскадни политички кризи. Бидејќи луѓето во овој момент имаат длабока недоверба во државата и повеќе не веруваат дека државата ќе се засили во однос на регулирање на пазарите или ќе се обиде да го прераспредели богатството или да се бори против белата надмоќност или да гарантира здравствена заштита или образование, тогаш можеме легитимно да прашаме дали државноцентричкиот политички сисстем всушност функционира.
Многу теоретичари неодамна се свртеа кон анархија во својата работа: Fred Moten и Stefano Harney го прават тоа во нивниот брилијантен манифест за The Undercommons. Saidiya Hartman го користи концептот на анархија за да ги опише политичките бунтови на црните девојчиња во раниот 20-ти век, и таа го воведува поимот „своеволие“ за да го опише нивното очигледно одбивање на криминализација, припитомување и социјален морал. Дел од работата на Tavia Nyong’o за критичната фабулација има анархистички свиок, работата на Jayna Brown за црните жени во панкот и нејзиното ново дело за Црната шпекулативната фикција се занимава со анархија, а новото дело на Macarena Gómez-Barris за домороден активизам во лицето на екстрактивниот капитал, исто така, гледа кон квир и феминистичкиот анархизам за алтернативни формулации на политичкото. И така натаму.
На некој начин, современиот анархист не се обидува да го подобри животот под сегашните услови на експлоатација и извлекување, туку се обидува да разбере како да ги донесе работите до точка на колапс. Бидејќи самиот систем е она на што мора да се спротивставиме – репрезентативна демократија во која се претставени само богатите, белите луѓе. Правен систем во кој законот ги зачувува правата на експлоататорите. Медицински систем во кој богатите се лекуваат, а лекарите дилаат лекови, а сиромашните умираат „предвреме“, како што рече Ruth Wilson Gilmore. Јас не сум политички теоретичар – но, мислам дека ова е интересен момент да размислувам надвор од демократска политика ориентирана кон државата.
DRY: Да, разбирам.
JH: Дел од анархистичката ориентација кон политиката вклучува принципиелни одбивања и аболиционистички ориентации кон институции како затворот, универзитетот, законот и државата. Невидливиот комитет, анонимен колектив во Франција, тврди дека „институциите се пречки за да се организираме самите себеси“. Мислам дека нешто што ние го нарекуваме анархија или undercommons, или самоволие, нè вади од логика која секогаш реориентира на угледност и дослух и препознавање.
DRY: Во делото за вртоглавиот капитал, велите дека е време за „нови тактики: помалку стратегии за поправка и поголема штета на системот; помалку поправање и повеќе симнување; помалку жртви и повеќе борци “.
JH: Да, моето ново дело е за уривање на работите во модусот што го покажаа анархитектурните проекти на Gordon Matta-Clark. Тој е архитект со цел да се практикува како анархитект – анархитектот не сака едноставно да демонтира сè, тие сакаат наместо тоа да сфатат како да ги донесат структурите до точка на колапс. Тоа ми е интересно. Прашањето што сега изгледа најрелевантно, во ера на пад на животната средина, финансиска корупција, десничарски популизам, е, за мене, како го градиме светот? Квир теоријата на Eve K. Sedgwick, па дури и José E. Muñoz била многу посветена на светоградењето. Јас ја почитувам оваа линија и квир генеалогија, но исто така сакам да се свртам кон рушењето цветови. Можен е уште еден свет, но само кога ќе заврши овој.
DRY: Ми се допаѓа ова.
JH: Веројатно ова е крајот.