08 Aug Сара Ахмед: Белешки на дежурна феминистичка кавгаџика.
Превод: Јулија Мицова
Феминистичката теоретичарка зборува за премостувањето на теоријата и обичниот живот и сеприсутниот мит дека феминизмот потекнува од белечката култура.
„Феминизмот претставува разумна реакција на неправдините во светот“, пишува Сара Ахмед, само-прогласената дежурна феминистичка кавгаџика. Во последното дело „Living a Feminist Life“, Ахмед зборува за тоа како нејзиното сопствено сфаќање за феминизмот се развило во „да се сфати она што нема никаква смисла“. Во време кога се чини дека научно-академските кругови изгубија допир со заедницата, таа нуди модел за потенцијална модерна инкарнација. Иако книгата основите ги црпи од теоријата, сепак е нејзиното најлично дело досега напишано, исполнето со приказни од секојдневниот живот на Ахмед, искуството како „ангажирана феминистка“. „Теоријата може да постигне повеќе доколку стане полична“ ги потсетува читателите и посочува дека добрата теорија, полезната теорија се генерира од и треба да биде релевантна за обичниот живот.
За Ахмед, феминистичка теоретичарка и квир жена со обоена кожа, личното исто така е и институционално; пред една година таа даде отказ од работното место во Голдсмитс, Универзитетот во Лондон, каде работеше како директор на Центарот за феминистичко истражување. Центарот го напушти во знак на протест кон пропустот на универзитетот да го реши проблемот со сексуалното вознемирување на кампусот. Ахмед детално ја сподели одлуката за отказ на нејзиниот блог, feministkilljoys.com – „Одржав стотина состаноци, со студенти, со професори, со администрацијата. Пишував за проблемот со сексуалното вознемирување и тишината што го опкружува. Сепак сѐ уште постои тишина“ – во надеж да ја прошири нејзината порака ширум светот.
Идејата за новото дело се роди токму од натписите за блогот; името на блогот, „feminist killjoys“ („дежурни феминистички кавгаџики“) се однесува на културна тропа што Ахмед ја обработува во делото „The Promise of Happiness“, издадено во 2010 година. Во истото ја разгледува стилската фигура, заедно со несреќната квир личност, лутата црна жена и меланхоличниот имигрант, за да демонстрира како Западната опсесија да се стекне и одржи среќата може да претставува проблем за оние чие искуство го прекинува наративот за среќата. „Да се убие радоста (буквален превод од „to kill joy“)“, пишува во воведот на книгата, „значи да се отвори еден живот, да се направи место за животот, да се направи место за можноста, за шансата“. Вака обработениот поим „кавгаџија/ка“ погоди културна слаба точка; Ахмед сега има над 24.000 следбеници на Твитер.
Кога ја читате книгата „Living a Feminist Lifе“ ви се чини дека читате објаснување за сопствените искуства – разговорите со машките колеги, динамиката да имаш кафеава боја на кожата и да бидеш квир во академските простори – додека сепак добивате објаснување за тоа како да дадете отпор и да ги прекинете таквите структури на работа во иднина. На крајот на делото се нудат две добредојдени практични алатки: кавгаџиска опрема за преживување која содржи категории на предмети кои можете да ги собирате за да го одржувате сопствениот феминизам, заедно со кавгаџиски манифест, односно целите на интерсекционалниот феминизам. Страните од манифестот можете слободно да ги споделите; јас веќе направив копии и ги разделив на пријателите, колегите и студентите, и претпоставувам не сум единствена.
Сара Ахмед ја контактирав преку електронска пошта и таа широкоградо се согласи да ми одговори на опширните прашања. Разговаравме за трнливиот процес да се стане феминистка, митот за тоа дека феминизмот е подарок од белите империјалисти, континуираното значење на поимот „квир“ и новиот проект на Ахмед за „употребите на употреба“.
- Ништа Џ. Мехра за „Герника“
Герника: Велите дека „феминизмот е домашна задача“ и тоа ме потсети на моите студенти. Минатата година група млади жени во средното училиште каде што предавам основаа Феминистички клуб како еден вид простор во кој ќе можат да учат, дискутираат и да преземаат акција. Обработуваат разни теми, како на пример што значи да се биде феминистка во пракса, да се култивираат, како што вие ги нарекувате, „феминистички тенденции“. Тема што постојано ја дискутираат е прашањето за консумирањето – дали да слушаат музика што ги мотивира да трчаат побрзо на тренинзите по фудбал, но чии стихови не ги одобруваат? Дали сѐ уште можат да ги гледаат филмовите од детството иако откриле проблематични родови тропи во нив?
Сара Ахмед: Процесот на станување феминистка го опишувам како трнлив; наидувате на препреки во светот кога сфаќате дека истиот не ви излегува во пресрет. Со текот на годините станувате свесни дека работите не се како што сте си ги замислувале; како приказните што ви ги раскажуваат за разонода го стеснуваат изборот, особено, но не и само, за девојките.
Откако ќе станете феминист, откако тој збор ќе го идентификувате како ваш сопствен, одеднаш се „вклучувате“, така што „вклучен“ е вашата постојана почетна позиција па сето она на што ќе наидете, ќе го конузмирате, што ќе направите, станува нешто што мора да биде предизвикано, преиспитано и противречено. Знае да биде и возбудливо – да бидете свесни за начинот на кој работите добиваат форма исто како што и една приказна претставува форма, дека работите не се неопходни или неизбежни, напротив отворени се за дискусија, дека може да се создадат алтернативни приказни. Но сепак знае да биде и напорно, тоа што постојано сте „вклучени“ и несомнено понекогаш посакувате да се исклучите и да изгледате еден филм! Во таков случај може да примените една од забелешките за дозвола – вклучени се во кавгаџиската опрема за опстанок. Дозволете си да се исклучите доколку е премногу тешко постојано да бидете вклучени. Внимавајте, не функционира секогаш. Понекогаш иако сте уморни и сакате да изгледате некоја лимонада насетувате како кавгата победува, односно се претворате во кавгаџика. Повторно критикувате и преиспитувате сѐ од почеток.
Бидејќи сексизмот и расизмот постојат во светот, потребно е да се ангажираме во него – да го спознаеме, да го разбереме, доколку сакаме да го промениме. Не можеме да се оградиме од сексизмот и расизмот. А сепак, може да се ужива дури и кога сте ангажирани и оспорувате нешто.
Понекогаш ви се чини дека самите си го отежнувате патот до среќата во улога на дежурна феминистичка кавгаџика; но доколку среќата значи да замижеме пред неправдините околу нас, тогаш ќе бидеме несреќни. Сепак, феминистичките приказни можат да се раскажат и на поинаков начин, бидејќи да се разбере светот од феминистичка перспектива значи да се разбере повеќе, а не помалку. Феминистичкиот начин на живот помага да се создаде целосна слика затоа што се обидувате да не го свртите грбот на она што би ја компромитирало вашата сопствена среќа. Секако понекогаш е заморно да бидеш несреќен за толку многу нешта! Но феминистичкиот живот ме исполнува, иако не се ограничувам само на тоа, и не секогаш е така.
Герника: Во делото „Living a Feminist Life“ често се повикувате на „кавгаџиската опрема за опстанок“, во која се вклучени текстови кои што извршиле некакво влијание во вашиот живот и ве поттикнале да продолжите. Дали постојат текстови или пак уметнички дела што ги отфрливте бидејќи не припаѓале во опремата за опстанок?
Сара Ахмед: Сметам дека опремите за опстанок ги составуваме по пат. Дознаваме што може да нѐ крене, да ни даде енергија. Книгите во мојата опрема ги паметам по впечатокот што ми го оставиле. Така што заради природата на мојата феминистичка меморија во опремата се вклучени книгите што ми оставиле најголем впечаток. Кога бев професор ги споделував тие текстови. Секоја година предавав за делото „Sister Outsider“ на Одри Лорд, 23 години по ред! Ми претставуваше задоволство да посведочам како нејзините зборови допираат до тие што ја читаат, особено црните жени и жените со обоена кожа. Лорд го доловува она што ни е болно познато, а што сепак останува прикриено. За нејзе, на пример, расизмот и сексизмот се зборови за возрасни, и си помислувам, да: нештата ги искусуваме пред да имаме збор за истите, а откако ќе го дознаеме зборот, тогаш осознаваме што всушност сме искусиле.
Доколку мојот пат како феминистички професор го разгледувам од тој аспект, точно е, сметам дека некои текстови за кои може да се каже дека припаѓаат во „феминистичката теорија“ ме разочараа. Тоа се текстови во кои прашањата што за мене се од големо значење биле одбегнати, на пример текстови кои не ја разработуваат проблематиката на расизмот и сексизмот во рамките на академскиот свет, па дури и имплицираат дека преиспитувањето на расизмот и сексизмот претставува претерано негативен, односно рефлексен одговор на одредени дела. Таквите текстови не беа вклучени во опремата. Но не сакам да ги именувам. Не овде, и не сега! Имам една мала премиса дека сексизмот и расизмот се интересни од философски аспект. Преку одгатнувањето на механизмите на инклузија и исклучување, и во рамките на академскиот свет, генерираме одредено знаење.
Сите феминисти на некој начин се студенти. Светот мора да го простудираме за да го трансформираме. Секој ќе си состави различена опрема. Ги охрабрувам моите студенти да состават сопствена опрема. Во мојата се вклучени многу книги; можеби другите феминисти би нашле утеха во нешто друго. Мислам дека оние што бараат феминистичка утеха во книгите треба да се запрашаат што очекуваат од тие книги. Секоја можеби бара различни нешта, секако, и не знаеме секогаш што бараме дури не го пронајдеме. Понекогаш самото тоа ве наоѓа вас. Јас наоѓам утеха во книгите кои ми помагаат да не се чувствувам осамена и помагаат да се запознам себеси на поинаков начин.
Герника: Како дете на родители кои емигрирале од Индија, го ценам потегот со кој ја оспоривте вкоренетата митологија дека феминизмот потекнува од белата култура. Моите родители беа првите феминисти што ги запознав; татко ми веројатно е првата личност од која сум слушнала феминистички идеи. Можете ли да ни појасните како наративот за феминизмот го разбирате како „империјалистички подарок“, како што велите во воведот на книгата, што се одигрува во современата феминистичка теорија и простор? Според вас на кој начин се овековечува таа идеја, и како можеме да ја прекинеме?
Сара Ахмед: Од феминистичките дела научив многу за улогата на белите жени во емпиријата. Во Ланкастер предавав за белите мисионерки во Индија. Неопходно е да се разбере како феминизмот историски бил применет, односно како може да се примени, како империјалистички проект, со кој жените со обоена кожа ќе се спасат од сопствената култура и/или патријархатот. Гајатри Спивак ја дијагностицираше империјалистичката мисија (во нејзиниот есеј „Can the Subaltern Speak?“ од 1988 год.) како „бели мажи кои ги спасуваат жените со обоена кожа од мажите со обоена кожа“, што сѐ уште е точно. Империјалистичкиот феминизам исто така може да заземе форма на „белите жени ги спасуваат жените со обоена кожа од мажите со обоена кожа“.
Феминизмот насекаде сѐ уште се претставува како империјалистички проект. Дури и анти-расизмот може да се претвори во дискурс на белата феминистичка гордост: што можат белите жени да ни понудат кога ќе ја надминат белата боја на кожата. Доколку феминистичкиот двигател се наоѓа во белата боја на кожата, тогаш пасивноста и беспомошноста на жените со обоена кожа се јавуваат како повод да се демонстрира тој двигател. Како што е познато, за муслиманките се претпоставува дека се пасивни, угнетувани, дека треба да бидат спасени од феминистките кои пак се преокупирани со ослободувањето на другите жени наместо со сопственото ослободување. Бидејќи и самата потекнувам од мешано религиозно и расно потекло, ваквата претпоставка не ми е непозната затоа што често се користи како објаснување за мојата феминистичка приказна: дека имам среќа што живеам на Западот, во спротивно никогаш немало да бидат феминистка, или пак дека феминизмот потекнува од страната на мајка ми (англиската страна). Доколку сфатиме што е погрешно во овој случај, ќе се расветли и проблемот со таквите претпоставки.
Тетка ми од Пакистан, муслиманка со обоена кожа, прва ме запозна со феминизмот. Кога ќе го слушнам зборот „феминизам“ ми се јавува токму нејзиниот глас. Таа не чувствуваше потреба да биде спасена. Напротив, беше една од најкарактерните жени што сум ја запознала. Притоа, овде не се работи за лично откровение. Сакам да ви покажам како расизмот функционира во претпоставката за тоа кој е пасивен, а кој е активен. Бинарното пасивно/активно се рационализира, но му се препишуваат и родови карактеристики. Доколку почнеме да ги преиспитуваме разликите, тогаш ќе го промениме и записот.
Претпоставката дека феминизмот патува од Западот до остатокот од светот значи дека луѓето не го забележуваат транзитот што доаѓа од спротивната насока. Феминистичката приказна ќе се прекине со тоа што ќе се промени самиот почеток на разговорот, почнувајќи со оние за кои феминизмот се темели на нешто друго.
Герника: Самата јас лично се почувствував виновна од вашето разгледување на пресекот да бидеш квир и да имаш обоена кожа; како квир жена со обоена кожа признавам верував во идејата дека среќата се раѓа само во близина на белата кожа, дека за да живееш „среќен“ квир живот значи сопственото однесување да го копираш од однесувањето на белите квир луѓе. Како двоен удар на хетеронормативноста и белата нормативност.
Јас лично сметам дека ова е резултат на барањата за еднаквост на правото на брак, што со тоа се постигна или не се постигна за квир луѓето, и како може да се употреби за да се ублажи препреката. Ме заинтригира вашиот избор да не зборувате за бракот во книгата.
Сара Ахмед: Бракот се јавува низ текстот, меѓутоа во право сте: книгата не нуди издржана критика за геј бракот. Самото тоа всушност веројатно може да се сфати како критика. Не сакам бракот да стане една од оските на мојот живот или политика. Сепак, тоа не значи дека не разбирам дека за некои квир луѓе пристапот до брак е исто толку важен како и пристапот до друг вид на институции.
Но мислам дека нашата борба треба да ја насочиме кон трансформирање на опресивните структури, а не да се бориме да бидеме вклучени во истите. Сепак, мислам дека постојат повеќе форми на инклузија. Понекогаш инклузијата значи да се поистоветуваш со одредена норма – на пример тврдењето дека геј бракот го зајакнува бракот, проект замислен од страна на квир луѓе кои имаат намера да се оправат и да се оградат од тие што одбиваат да учествуваат во проектот. Но понекогаш трансформацијата на институциите може да се случи преку нивно адаптирање. Кога зборуваме за „квир семејства“, зборуваме за инвентивноста на квир луѓето во поглед на семејната форма така што нема да дозволат семејството да си ја заземе старата позната форма.
Герника: На крајот на книгата повикувате на обнова на лезбискиот феминизам, „со цел да се изградат светови од уништените простори“. Инсистирате на постојаната релевантност и корист на поимот „квир“, посочувајќи на важноста на „слободен простор за движење“ – претежно квир места како што се баровите, кафетерии итн. – за оние што се чувствуваат ограничени од страна на општеството. Што всушност значи да се окупираат квир местата?
Сара Ахмед: Кога ќе помислам на слободен простор за движење помислувам на прстите на нозете – малото прсте притиснато до работ од чевелот нема простор за движење затоа што чевелот е премногу тесен. И светот може да биде премногу тесен; нормите може да бидат тесни и да ограничуваат доколку не се прилагодени на нашите желби или самите нас, а широки и неограничени кога се. Помислувам како е кога се чувствувате притеснето, кога немате простор, и понекогаш можете да си направите простор доколку се придвижите лево-десно.
Секако, не функционира секогаш така; во одредени случаи нема да можете да си направите простор без разлика колку и да се движите. Доколку како феминисти имаме многу феминистички приказни за раскажување, секако како квир луѓе имаме и многу квир приказни: приказните за тоа како сме се пронашле себеси и другите. Квир пабовите и клубовите имаа големо значење лично за мене во минатото, понекогаш затоа што по времето поминато со семејството се чувствував толку притеснето од пресумпцијата дека сум хетеросексуална, без разлика што знам дека имаа само добри намери, и дека сепак ги сакам. Во такви моменти лекот го наоѓам во геј бар, како магична напивка.
Ги сакам старите геј барови. Кога прв пат јавно излегов како лезбијка, мојот омилен бар се наоѓаше во Ланкастер, „Алберт“, каде се дружевме со девојка ми и танцувавме на песните на Кајли Миног. Ми се допаѓаше тоа што е запуштен. Но барот исчезна, како повеќето геј барови. Понекогаш во мислите сѐ уште ги посетувам тие барови, иако повеќе не постојат. Во такви моменти тоа што си квир потсетува на џеб во изветвено палто во кој можеш да се вовлечеш секогаш кога нормите ќе почнат да го стегаат обрачот околу тебе.
Просторот за движење е важен затоа – или кога – не се чувствуваш удобно со нормите, колку и истите да се проширени, колку често и да те повикуваат да се дружиш во рамките на истите. Да се зборува за слободен простор за движење е начин да не се раскаже квир приказната од аспект на оние што се обидуваат да бидат понормални. Гентрификацијата повлекува загуба на простор, и секако, загуба на чувства. Јас не можам да го најдам квир чувството во реновирани, светнати места. Притоа, не секој има пристап до свое место, светнати или не. Имам среќа што живеам во Лондон и присуствував на квир вечерите, како што беше клубот „Wotever“ до неодамна. Но деновиве живеам на село и за мене слободниот простор за движење претставува прошетка со кучето или вечерно дружење со пријателите. Слободниот простор се менува како што се менуваме самите.
Не смее да се заборави и трудот вложен за да се создадат квир и феминистички простори во академскиот свет. Центарот за феминистичко истражување во Голдсмитс беше таков простор. Универзитетот го населивме со тела за кои не беше наменет, поинакви тела, не оние старите од минатото. Вообичаено создаваме сопствени простори и засолништа, дури и кога се во куќите на пријателите или на нивните Фејбук профили. Кујнската маса може да се претвори во издавачка куќа.
Герника: Во книгата разгледувате различни аспекти на моќта на кршливоста, почнувајќи од начинот на кој материјализира и повторно создава проблематични врски до начинот на кој повторно може да се употреби за да се изградат истите врски под поинакви услови. Овде мислам на еден цитат од Лорд каде тврди дека куќата на господарот никогаш нема да можеме да ја размонтираме со неговите алатки; дали можеби кршливоста како алатка не постои во кутијата за алати на господарот?
Сопственото искуство со тагата ме научи кршливоста да ја перципирам поинаку, па би сакала да ве прашам дали гледате поврзаност меѓу искусувањето на тагата и способноста да го разбереме кршењето без притоа да побрзаме да го обновиме скршеното. Како би можеле поинаку да ги разгледаме овие концепти доколку, како што рековте, „распарчувањето може да биде и наклонетост“?
Сара Ахмед: Интересно е да се забележи кои зборови ги преземаме, кои зборови ги следиме, кои зборови ќе ги примениме како алатки за акција. Отсекогаш сум верувала дека би било корисно да се погледне како ги преземаме работите. Зборот „кршливост“, мислам дека доаѓа од моето читање на Џорџ Елиот во моето дело „Willful Subjects“ од 2014 год. Ја читав „Воденицата на Флос“ бидејќи ме освои нејзиниот опис на ликот на Меги Таливер и како нејзините проблеми се раскажани како проблем со волјата. Проблематичната волја често се нарекува своеволна волја. Прочитав и други дела на Елиот и забележав дека во нејзините дела се јавуваат фрагменти на скршени нешта. Сфатив дека своеволноста често се јавува во сцени каде се крши, како позадина. И на девојката и на бокалот „им пука филмот“. Така што во суштина за мене кршливоста потекна од своеглавите девојки. Мислам дека треба да оставиме своеглавите девојки да нѐ водат.
Во последно време во академската литература попопуларен збор е „прекаријат“. Мислам дека кршливоста и прекаријатот всушност стојат рамо до рамо како различни претстави на поврзан феномен. Така бокалот е прекарен доколку реферирате на неговата позиција. Можеби стои премногу блиску до работ на полицата. Доволно е да се поттурне и ќе падне. Прекаријатот може да биде генерализирана позиција; кога за некоја популација ќе се каже дека е прекарна, мислиме на напорната работа само за да се одржи одредена позиција, колку лесно е, затоа што животот е тежок, некои луѓе да отпаднат.
Интересно ми е да разберам зошто некои луѓе се воспримаат како кревки, кога кршливост се употребува за да се изразат нивните позитивни карактеристики. Денес, од употребата на изрази како што е „снегулка“, знаеме како функционира претставата за премногу кршлива група; критиката или протестот изразуваат внатрешна слабост, се истакнува штетата за да се покаже дека си оштетен. Во овој контекст, кршливоста означува рамка, односно да се врами одредена ситуација така што кажаното ќе биде отклонето.
Кршливоста може да биде и животно очекување. Кога ќе ти кажат дека не можеш да направиш нешто не мора да се согласиш, но секако дека тоа ќе остави некакво влијание или пак ќе предизвика загриженост. Доколку не се соочиш веднаш тогаш загриженоста се потврдува. Ова го нарекувам „внатрешен ѕид“, кога го усвојуваме мислењето на другите за нас, повикувајќи се на значајното дело на Ирис Мерион Јанг „Throwing Like a Girl“ (1980).
Истото важи и за несмасноста. Несмасноста не ја сфаќам толку како кршливост, туку како закана за кршливоста на предметите и луѓето. Јас бев несмасно и своеглаво дете, мислам дека одат заедно во пакет, секогаш ме караа затоа што сум скршила нешто. Колку повеќе се трудев да не скршам нешто, толку повеќе кршев. Знаеме добро како оди тоа: колку повеќе се трудиш да не направиш нешто, поголема е веројатноста дека ќе го направиш. Така всушност и една идеја станува генеративна. Кога ќе го скршиш предметот тогаш мислењето за тебе, мислење кое и самите го имате за себе, дека сте несмасни, се зацврстува. Ваквите обични препреки, подеми и падови ги третирам како дел од феминистичкиот живот. Но исто така се обидувам да пронајдам поинаков пристап во кршењето, како кршење во телото, но и во светот.
Со збор каков што е „кршливост“ не се обидувам да го изговорам зборот, или концептот, како решение, ниту пак да сугерирам дека задачата е да се потврди самиот збор. Го разгледувам проблемот на белата кршливост, на пример, како со самото исчекување на кршењето би се спречило многу. Во делото „On Being Included“ (2012) обработувам како расизмот се перципира како штетен за белата боја. Примената на кршливоста може да спречи нешто да не се изрази. Така, кршливоста се користи за да се зачува правото да не бидеш скршен од другите; кршливата белина е исто така фантазија за белина која треба или ќе биде цела.
Мислам дека критичките студии за дисабилитет и феминистичките и квир студии ни овозможуваат да ја негуваме нерамномерноста на поинаков начин. Со нивна помош кршливоста не мора да ја сфатиме како слабост што треба да се надмине, или што треба да се потрудиме да ја надминеме, туку како реакција на еден свет. Во новиот проект за употребата на употреба кршливоста ја опишувам како „запис за животот“.
Во книгата „In Exile and Pride: Disability, Queerness and Liberation“, Ели Клер вели дека откако коската ќе се скрши, дури и кога ќе зацели нема да биде иста како порано. Кога ќе скршиме нешто, кога ќе изгубиме некого, наоѓаме начин како да продолжиме а сепак да не се навраќаме на минатото. Потребно е време. Очекувањето дека за да закрепнеш треба работите да се вратат како што биле порано само создава поголема болка. Во „The Cultural Politics of Emotion“ (2004) пишувам дека „добрата лузна“ не може да се забележи, одовде потребно е да се воведе нова идеја. Нерамна, забележлива лузна е добар потсетник за повредата или загубата. Загубата е дел од нас; тоа што сме изгубиле, или тој/таа остануваат дел од нас.
Мислам дека нѐ избрзуваат да ги надминеме тешките работи на повеќе начини, во политиката и во животот, и авторите од кои најмногу имам научено, вклучително и Одри Лорд, особено Одри Лорд, ме научија да се задржам на болката колку и да боли, се дури не откриеш нешто за себе или за светот. Таа понекогаш вели дека за да надминеме нешто мора да се сториме во камен. Понекогаш за да се преживее бурата мора да бидеш поцврст. Таа повикува да ги прифатиме несовршените скршени тела со сите делчиња кои недостигаат. Мислам дека кога треба да се преживеат тешки, мачни истории, ќе ни бидат добредојдени различни тактики; понекогаш се спротивставуваат една на друга. Понекогаш е потребно да се ослободиме од товарот и да се насмевнеме. Понекогаш е потребно да нѐ поклопи товарот, да нѐ спречи тежината.
Нема да го најдеме точниот пат се дури живееме со грешките. Не може да се изгради доволно голема куќа за да нѐ вдоми сите. Се работи за постојан, незавршен процес затоа што прашањето е: како да се изгради феминистички свет кога светот против кој се бунтуваме е светот во кој сѐ уште живееме.
Герника: Во интервју за списанието „Migrazine“ во 2013 година, зборувате за вашиот интерес во политичката димензија на емоциите и начинот на кој емоциите функционираат во општествените средби. Рековте дека емоциите се „важна технологија за управување со луѓето“. Би можеле ли да ни кажете нешто повеќе за тоа, особено во поглед на тековната политичка реалност? Во тек се жестоки дебати за отстранувањето на спомениците на Конфедерацијата на Југот во САД. Во тој поглед, вашиот заклучок дека „емоциите се изведуваат со цел да се навести дека таа историја припаѓа на минатото“ се чини порелевантен од кога било.
Сара Ахмед: За ова прашање можам да напишам цела книга! Сведоци сме дека владите го користат стравот и како чувство – во смисла на криза или итност – но исто така и како објаснување, начин да се објасни штетата или разочарувањето настанато како резултат на одредена група на луѓе – имигранти, Муслимани, квир, транс луѓе. Ваквата употреба на емоциите не е поврзана единствено со употребата на „лошото чувство“. Тврдам дека претставата за среќата е централна за владеењето со популацијата – дека таа и таа група ве лишува, вас, легитимниот граѓанин, од среќата која би била ваша – како и од љубовта – дека таа и таа група треба да ја ограничиме или елиминираме од љубов кон нацијата. Постојат повеќе дела кои обработуваат теми за чувствата и како се употребуваат за слични цели, меѓутоа со се поголемиот број на податоци потребни се и повеќе дела на оваа тема.
На моето оформување како личност влијаеше тоа што пораснав во Австралија, земја колонизирана од бели населеници од која окупаторите никогаш не си заминале. Дури и по дадените извинувања како признание за неправдините нанесени од страна на украдената генерација, тоа често биле извинувања за да се прескокне нешто, да се премине преку историјата за која треба да се извинат. Научив многу за овие механизми од локалните теоретичари и писатели, како што се Ајлин Моретон Робинсон и Тону Брч. Бидејќи сега работам во Обединетото Кралство често наидувам на таа идеја: дека колонијализмот припаѓа на минатото и проблемот е всушност кај оние што сѐ уште го немаат надминато, оние што не сакаат да го остават тој дел од историјата зад себе. Така што „надминувањето“ насекаде се претвори во наредба. Но таа наредба треба да се одбие. Не е дојдено време да го надминеме тој дел затоа што всушност не е сѐ уште завршен.
Ништа Џ. Мегра е родена и пораснала во Мемфис, Тенеси. Студира религија и социологија на Рајс Универзитетот, а потоа се здобива со титулата магистер по креативна научна литература од Универзитетот во Аризона. Нејзиното прво дело, „The Pomegrante King: Essays“, збирка на есеи, е издадено во 2013 година. Мехра предава во средно училиште во Хјустон, Тексас, каде живее со партнерката, Џил Карол, и синот Шив.