26 Sep Економското штедење влијае на ставовите на ХИВ позитивните лондончани за „третманот како превенција“
Автор: Роџер Пибоди
Дискусиите за економската криза и штедењето влијаат на манирот во кој луѓето кои живеат со ХИВ во Лондон прават одлуки за третман и ги врамуваат своите ставови за третманот како превенција, се вели во малата квалитативна студија презентирана на состанокот за контрола на ХИВ епидемијата преку антиретровирусна терапија на ИАПАК која оваа недела се оддржа во Лондон.
На другите презентации оддржани на состанокот беа потенцирани бројни грижи и двоумења и кај луѓето кои живеат со ХИВ и кај здравствените професионалци кои би можело да ја попречат имплементацијата на ХИВ третманот за превентивни цели.
Питер Коуг регрутирал четириесет и пет лица кои живеат со ХИВ во фокус-групни дискусии (две групи составени од мажи кои имаат секс со мажи, две групи на црни африкански имигрантки и две групи на црни африкански имигранти). За време на дискусијата за биомедицинската ХИВ превенција, истражувачот приметил чести референци на економската состојба.
Иако Велика Британија е побогата од другите земји, таа се наоѓа во рецесија и нејзината влада спроведува остра политика на штедење, особено поврзана со провизијата на здравствената и социјална помош. Фокус групите биле соберени кратко време по најавата на националниот здравствен сервис во Лондон за промена на договорите за купување на антиретровирусни лекови. Како што изјавил еден од учесниците, постоела напнатост околу потребата пациентите да ги променат своите лекови.
„Сега ние треба да земаме поевтини лекови, затоа што тие се обидуваат да заштедат пари. Затоа треба да размислите два пати за тоа какви лекови добиваме и дали тие воопшто делуваат“.
Другите промени во клиничката пракса во ХИВ клиниките исто така ја намалува довербата на пациените во ефикасноста на третманот. Пациентите сега поретко имаат термини кај своите лекари кои исто така траат пократко, не се секогаш кај истиот лекар, со што станува потешко да се изгради доверлива врска. Во овие околности, дискусиите за сексуалниот ризик не можат секогаш да бидат целосни и искрени. Како што интервалите помеѓу вирусните тестови се зголемуваат, овој учеснник беше загрижен дали тој воошто може да биде сигурен дека не бил заразен.
„Сега ни ја тестираат крвта секои четири месеци и секој пат ни велат дека вирусот не може да се детектира. Но,од каде да знаееме дека вирусот не би можел да се детектираа во периодот помеѓу тестирањата? “
Голем број од учесниците користеле економски стил на аргументирање, како на пример трошок/ бенефит анализа, за да опишат како бенефитите на третманот морат да бидат балансирани со ризикот од долготрајни несакани последици. Постои грижа дека доколку индивидуите земаат антиретровирусна терапија во текот на повеќе години, несаканите ефекти ќе се зголемат. Понатаму, учесниците не биле сигурни дека постои доволна инвестиција во медицинските истражувања.
„Третманот како превенција имплицира дека сите добиваме третман во најран можен рок и земаме онолку количество на терапија колку што е довлно за да не би можеле да ја даваме на други лица и не се грижиме за несаканите последици или дали ни се кршат коските и дали џигерот ќе ни фунционира кога ќе наполниме педсет години, бидеќи дотогаш ќе има лек и за тоа. Но, тоа е како да велите: Само инвестирајте во мојот пензиски фонд и додека да наполнам шеесет години, ќе имаме доволно пари за сите да бидат пензионирани. Но, што доколку нема подобрување? Што ако парите исчезнат и фармацевските компании изгубат интерес и престанат да произведуваат лекови кои ни се потребни за да ги намалиме несаканите последици? Тогаш ќе бидеме оставени на суво“.
Со тоа што се смета дека лековите имаат значајни трошоци, и во финасиска смисла и во нивниот кумулативен ефект врз телето на пациентот (бубрези, коски, невролошка штета и друго) постоеше расправа за „одговорното“ лице кое живее со ХИВ како некој кој ги користи лековите штедливо и одговорно за „вистинските“ причини. Некој праша дали употребата на антиретровирусни лекови со цел да се подобри сексуалниот живот ја тривијализира нивната важност.
Исто така се дискутираше и за тоа кој би бил заслужен за добивањето на ран третман, со тоа што се сметало дека лицата кое се во моногамна врска или пак сакаат да зачнат бебе би требало да бидат на листата на приоритетни пациети.
„Ќе стигнеме до прашањето кој заслужува да добива лекови. Знете, ќе настане хиерархија: ’Тие не си фина личност, па затоа за тебе нема лекови, а ти си фин, па на тебе ќе ти дадам’“.
Една друга посебна студија во која биле вклучени четириесет и четири Африканци кои живеат во Англија ги идентификуваше проблемите со ограничената доверба во третманот како превенција, но повеќе во смисла на тоа дали да се биде сигурен во науката. Генерално, значителен број на учесниците имале пречки и погрешно разбирање во нивното знаење на ХИВ третманот, со тоа што биле несигурни кој е нивниот број на ЦД4 клетки или вирусно оптоварување, а често правеле забуна помеѓу овие две. На три четвртини од испитаниците им била позната идејата дека доколку имаат недетектирачко вирусно оптоварување тоа ги прави помалку заразни. Другата четвртина била скептична дека тоа е така.
„Не верувам во тоа тврдење. И иако си здрав и се’ тоа, и твоето вирусно оптоваруање не може да се детектира, ти дефинитивно можеш да заразиш некого со ХИВ.“
Истражувачите потенцираат на декадите во кои се порачуваше „користење кондон секојпат кога имате секс“ допринеле за помалата недоверба на пациетите во другите превентивни методи или да веруваат дека не се заразни. Третманот како превенција беше опишан како нешто што досега не е „докажано“.
Значаен број на женски испитаници имале помалку доверба во своите врски и имале проблем да преговараат за секс со кој тие би биле комфорни. Неколку жени се двоумеле да ја прифатат идејата за третманот како превенција, бидејќи мислеле дека ќе им ја одземе способноста да инсистираат нивниот парнер да употребува кондом, за што сметале дека има бенефит во одбегнувањето на сексуално преносливи зарази, суперинфекција или бременост. Другите наоди од овие истражувања се претходно опишани на Aidsmap.
Професионална амбиваленција
Излегувањето од третман како превенција би можело да се забави или пренасочи преку перцепциите на луѓето кои живеат со ХИВ. Но, на тоа исто така можат да влијае и резервираноста на здравствените професионалци од кои се очекува да го имплеметираат.
Истражувањето со клинички и неклинички персонал во Англија и Австралија ја потенцираше професионалната амбивалнетност. Додека одреден број на клиничари им препишале третман на заразените лица со цел да го намалат ризикот на трансмисија (вклучувајќи ги и оние кои сакаат да зачнат бебе), голем број на други лица споделиле информации со своите пациенти, а дел биле загрижени за прекинувањето на едноставната и јасна промоција на употреба на кондоми.
Додека професионалците и’ верувале на науката на третманот како превенција, многумина се соминчави дека резултатите од идеализираните проби би можеле да се употребат во комплексни и разнолични средини во кои тие работат. Некои биле загрижени од притисоците врз клиничарите и луѓето кои живеат со ХИВ да го започнат третманот рано, сметајќи дека придобивките од јавното здравство добиваат предност пред индивидуалните здравствени придобивки.
На крај, истражувањето на специјализирани медицински сестри и браќа во Велика Британија (од кои повеќето работеле со ХИВ повеќе од десет години) покажа дека, иако повеќето од нив ги имале потребните вештини за да разговараат за секс со своите пациенти, само третина од нив се чувствувале способни да зборуваат за третманот како превенција, особено за некои од покомплексните сценарија. Според резултатите се покажало дека недостасува клиничко советување, правци на локална грижа и образовни ресурси.
Референци.
Keogh P The Role of Austerity Discourses in Influencing Attitudes towards the Use of Antiretrovirals (ARVs) for HIV Prevention amongst People with HIV in London. Abstract 55.
Dodds C et al. Understanding Treatment as Prevention in Situ: Black-African People Living in England in Serodiscordant Relationships. Abstract 58.
Dodds C et al. Professional Ambivalence: The Views of HIV Service Providers about ARVs for Prevention in Three Settings. Abstract 59.
Evans C et al. A UK-Based National Survey of HIV Nurses’ Knowledge, Attitudes, and Practices towards TasP. Abstract 15.
All presentations from Controlling the HIV Epidemic with Antiretrovirals, London, September 2013. Abstracts are available here.
Извор: aidsmap