01 Apr Чинот на гледање во транс тела, Cassils го претвара во перформанс
Колку е напорно да грабате сурова глина од ѕидовите на плексиглас кутија, додека сте закачени на харнес? Многу тешко, судејќи според изведбата на Cassils, во градскиот музеј за керамичка уметност Гардинер на 20 февруари. Во времетраење од 90 минути Cassils се нишаше помеѓу рамките на кутија со димензии 10х10, движејќи се на различни нивоа во просторот.
Посетителите на распродадената изведба првично можеа да ги слушнат само звуците – брефтањето и тешкото дишење – на Cassils. Постепено, Cassils почна да се појавува низ глинените отвори што ги правеше со рацете. Она кон кое поентираше изведбата беше видливоста, при што Cassils беше репрезентација на транс-телото во јавната свест. За време на изведбата, лесно беше да се види како публиката станува репрезантација за општеството воопшто.
Перформансот е дел од изложбата RAW, отворена на 5 март во Гардинер. Непечената глина е медиумот со кој работат уметничките Magdolene Dykstra, Azza El Siddique и Linda Swanson, заедно со изведбата на Cassils, чии остатоци ќе бидат изложени во галеријата.
Cassils има импозантно присуство. Има скромна висина (од одколу 170 cm), и голема мускулна маса. Не е изненадувачки за личност што работела во сферата на каскадерството и полупрофесиналниот бокс, а денес води бизнис за личен тренинг во Лос Анџелес. Со потекло од Монтреал, Cassils студираше на Институтот за уметности во Калифорнија и продолжи да гради успешна кариера во уметноста, вклучително и меѓународни признанија, галериска застапеност во Њујорк и стипендија од Гугенхајм.
NOW разговараше со Cassils во музејот Гардинер ден по настапот.
Како посетител, гледајќи во и во надеж дека ќе видам уште повеќе со развојот на Вашиот перформанс, се чувствував самосвесен за улогата што ја играв како воајер. Сепак, ова чувство избледе и се вложив во вашиот напор да ја отстраните глината. Дали сметате дека е така заради тоа што станува полесно да се идентификувате со Вас колку повеќе Ве гледаме?
Тешко ми е да се искажам концизно во врска со тезата за делото, бидејќи првпат го изведувам. Чинот на гледање на публиката го доведувам во перформативна форма, а да не претставува само искуство на пасивно уживање. Тие минуваат низ процес на сведоштво на мојата борба. Постои фасцинација со транс-идентитетот. Во перформансот, јас ја активирам и ја негирам оваа динамика.
Претходно немам создадено дело во кое постои бариера помеѓу мене и публиката. Отпрвин, ова ми ја намали енергијата. Но, ова го гледам како израз на транс-изолација. Моментално живееме во момент на зголемена транс видливост. Но, без системски промени, го ставаме транс-телото во ризик . Јас сум бела транс личност, од средна класа . Јас не ги претставувам најстигматизираните транс-луѓе. Ова е една од причините поради кои ја проблематизирам видливоста.
Телото кое е затскриено во перформансот е форма на отпор кон испитувањето. Но, друг елемент на самото дело е начинот на кој Ви дава контрола, дали го правите ова за да ја смените таа динамика?
Не. Не чувствувам дека имам контрола. Додека висам на јаже, некој друг го контролира тоа јаже. Кога сум наопаку, лентите од харнесот … ако премногу долго притискаат врз мојата феморална артерија, ќе умрам. Немам многу контрола на брзината додека се нишам. Исто така имам и одговорност да направам конекција со публиката. Товарот на репрезентацијата е врз мене – одговорноста да го претставам делото и да се поврзам со мојата публика.
Перформансот евоцира голем број уметници. Навистина размислував за одредени дела на Yoko Ono, а особено на Cy Twombly.
Кога ја грабам глината од ѕидот, ја фрлам на земја за да создадам платформа на која можам да стојам. Кога е доволно висока, перформансот завршува. Најголем дел од мојата работа е за индексното. Глината ја отсликува секоја гестикулација. Во процесот на изработка на платформата под мене, ја фрлам глината на земја и постојано може да го забележите негативот на мојата тупаница. Правејќи го ова во музеј за керамика, станува збор за себесоздавање и отелотворување. Исто така, станува збор за правење хаос.
Во едно од Вашите дела, Cuts: A Traditional Sculpture, накачивте 10 килограми мускулна маса за 23 недели. Консултирав еден прилично технички напис на bodybuilding.com за зголемување на мускулната маса. Вели, накачувањето 0,4 кг мускулна маса неделно е најоптималното на кое може да се надева еден бодибилдер. Во времетраење од 23 недели, тоа е неверојатен подвиг. Дали го спроведовте ова боди-билдинг искуство за да се претворите во предмет?
Не станува збор за бодибилдинг. Сакав да дадам одговор на едно дело од 1972 година на Eleanor Antin, „Carving: A Traditional Sculpture“, во кое таа држи диети и го документира ефектот врз нејзиното тело. Таа го документира перформансот како чин на гладување. Во 2011 година, кога го направив ова дело, постоеше малку свесност за транс-идентитетите. Јас се идентификувам како транс-мажествена, а не небинарна личност. Не верувам во тоа дека треба да направам мастектомија за да бидам транс. Јас сум личност која се занимава со спорт и имам свој сопствен бизнис за тренинзи. Своето тело го доживувам како инструмент и како слика. За да го направам овој перформанс, морав да ги намалам тренинзите со тежина и да се фокусирам на мојата флексибилност. Ова е дел од вокабуларот со кој работам.
Гледајќи ги моите слики од перформансот, се изненадив кога видов колку се сликовити. Ова е нишка што се појавува низ целиот опус на Вашата работа: станувањето слика. Формално, делата се многу силни, многу читливи. Бидејќи секогаш се врти околу вашето тело, дали создавате уметност како изговор за кружење слики на моќно транс тело?
Да. Студирав сликарство. Мојата работа е секогаш материјално истражување; огромна цел на работата е формалната истрага. Користам формален јазик кој не е дидактичен; иако е сè уште комплицирано, не може да биде чисто читање. Во моментов работам на нешто во врска со профитните центри за имиграција. Тоа треба да биде дидактичко.