13 Jul Некролог за Diane Torr
Дрег крал и родова активистка чии перформанси и пишување означија патека за феминистичкиот театар и лезбејската култура.
Оригинална, провокаторка, перформерка, драг крал и родова активистка – Diane Torr ги искористи корените од работничката класа во Шкотска, обуките за танц во Девон и креативните искушенија од 1970-тите во Њујорк за да стане пионерска фигура во преминот од женски во машки род. Преку нејзините настапи, партиципативните работилници и великодушноста на духот, Diane, која почина на возраст од 68 години од тумор на мозокот, имаше трансформативен ефект врз животите на генерациите колеги уметници и културни аутсајдери, и во Европа и во САД.
Единствената важност на Diane во нејзиното поле е документирана во нејзината книга Sex, Drag and Male Roles и филмот Man for a Day на Katarina Peters (2012), кој го истражува влијанието на нејзините работилници за разновидната група учесници во Берлин. Diane не дозволи дрегот да ја дефинира, и во текот на нејзиниот живот таа остана љубопитна во нејзините други креативни истражувања – во танцот, филмот и визуелните уметности.
Како поместувачка на граници во секоја смисла, Diane е родена во Онтарио, Канада, но израснала во Абердин, пред да се пресели во Лондон како тинејџер со своето семејство. Нејзината мајка, Jane (родена Esson), била домаќинка а нејзиниот татко, Charles, машински инженер. Diane го доживувала својот татко како угнетувачка фигура, и на крајот избегала од дома за да го избегне. Како последица на тоа, таа била испратена три години во училиште за реформи во Бристол, во ноќното училиште за девојчиња. И покрај стручната надлежност, таа инсистирала на нејзиното право да студира за академски квалификации. Враќајќи се во Лондон на 19-годишна возраст, Diane се фрлила во радикалната контракултура од крајот на 1960-тите, работејќи на давање поддршка на разни каузи, вклучувајќи ја и Release, подземна организација која обезбедува насоки за младите луѓе уапсени за наркотични престапи.
Студирала танц на колеџот за уметности во Дартингтон, во Девон, од 1973 до 1976 година, пред да се пресели во Њујорк, првично да студира со танчарката и кореографот Merce Cunningham. Сепак, стриктурите на современиот танц се покажале како помалку привлечни од градската панк перформативна сцена, па од 1978 година Diane почнала да создава експериментални движечки дела за мансардни простори, клубови и барови во Ист Вилиџ. Таа исто така беше основач на арт-панк групата DISBAND.
Откако ја пречекорила студентската виза, таа преживувала работејќи како го-го танчарка во стрип-клубовите во Њу Џерси, улога што таа ја критикуваше во една од нејзините рани изведби. Во Go-Go Girls Seize Control (WOW Festival, 1981), таа го реконтекстуализираше еротскиот танц во центарот на уметничкиот свет, давајќи им глас на другите стриптизети. Во време кога женското движење рутински ги осудуваше сексуалните работнички, а писателите како Andrea Dworkin гласно ја критикуваа порнографијата, отвореното сексуално изразување на Diane беше контроверзно. Изведбата во Melkweg во Амстердам во 1982 година заврши прерано, кога публиката се вознемири.
Сепак, нејзината дрскост се покажала како влијателна во раниот развој на Women’s One World, или WOW, Café, која таа помогнала да се воспостави. Од 1983 година, во овој простор за изведба само на жени во Ист Вилиџ, еротската работа на уметниците, како Torr, Peggy Shaw, Lois Weaver и Holly Hughes, доведе до револуција во феминистичката театарска практика.
Делата на Diane од 80-тите години се фокусираат на прашањата за родовиот идентитет: Arousing Reconstructions, со Bradley Wester, во Danspace Project во St Mark’s (1982), ја истражува андрогиноста, додека Girls Will Be Boys Will Be Queens, со Chris Koenig и Lizzie Olesker, во BACA Downtown културниот центар (1986), го понесе истражувањето на Michel Foucault кон хермафродитот Herculine Barbin од 19 век.
Од 1989 година, Diane почнала да експериментира со физички движења и гестови што ќе ѝ овозможат да помине како маж во секојдневните средби во градот. Заедно со транссексуалниот шминкер Johnny Science, таа развила “работилници за дрег крал” во кои жените биле обучувани за улоги на машки ликови пред да излезат во градот. Работилниците првично се одржувале во салонот на Annie Sprinkle на Lexington Avenue, но побарувачката набрзо се зголемила низ САД, а потоа и во Европа.
Првично раководени од Diane како субверзивна форма за зајакнување на жените од која било позадина, работилниците станале влијателни во новостекнатата популарност на дрег кралевите во лезбејската субкултура. Самата Diane развила цела галерија на машки ликови, од хиперреалистични до комично-гротескни, а претставите како што се Drag Kings and Subjects во театарот ПС 122 (1995) ги пренеле своите родови експерименти во театарска форма. Нејзините телевизиски настапи на дневните ток-шоуа, меѓу кои и Donahue (NBC, 1991), Jerry Springer (NBC, 1993) и Montel Williams (CBS, 1995), ги претставиле дрег кралевите на уште поширока публика.
Diane секогаш го задржуваше силното чувство за Шкотска, правејќи вечери Burns Night во Њујорк, како и во нејзиниот настап “Ready, Aye Ready”, врз основа на песните на Robert Burns, во театрите во Ист Вилиџ – La Mama и PS 122 (1992). Таа се преселила во Глазгов во 2002 година, од каде што и понатаму можела да го искористи интересот за својата работа во Европа. Таа година, таа била ко-куратор на дрег фестивалот во Берлин, со Bridge Markland. Таа подоцна живеела во Њу Делхи (2006).
Со диплома од MFA во 2004 година од Бард Колеџот во Њујорк, Diane предавала на Факултетот за уметност во Глазгов. Нејзината последна театарска претстава, Donald Does Dusty, играше на Summerhall во 2015 година. Следната година, непосредно пред да се разболи, таа имаше разговор за TED (the Technologym Entertainment and Design network) за перформансите на полот.
Потомок на Diane е нејзината ќерка, Martina, која ја има со Marcel Meijer, со кого се омажила во 1983 година, но живеела одвоено по 1992 година, како и нејзиниот брат David.