07 Feb Квир муслиманки од југот на САД: Постоиме и силни сме
Самра Хабиб
Изминатава недела беше голем предизвик да се биде муслиман. Додека многубројни американци од сите вери и религии се собираа на митинзи низ целата земја за да се спротистават на имиграциската забрана воспоставена од Трамп кон патниците и имигрантите од седум претежно муслимански држави, дојде веста за вооружениот напад на џамија во Квебек.
Некои од шестмината верници кои беа убиени се преселиле во Канада од места како Алжир и Западна Африка за подобар живот. Иако неодамнешните случувања можеби навестуваат мрачни времиња за милиони американски муслимани, реалноста е дека расизмот и исламофобијата не се ништо ново. Според Center for the Study of Hate and Extremism, стапката на злосторства од омраза кон муслиманите во САД пораснала до 38 месечно од 12,6 по масовните пукања во Сан Бернардино, Калифорнија.
Како дел од мојот фотографски проект кој е во тек, Just Me and Allah: A Queer Muslim Photo Project, од моите субјекти барам да споделат како исламот ги оформува нивните животи со надеж да истражам што значи да се биде муслиман во овие времиња. Па така, неделава побарав од три квир муслиманки од Дурам, Северна Каролина да продискутираат како новата администрација влијае на нивните животи и како колективниот отпор ќе ја придвижи Америка напред.
Saba: ‘Го сакам фактот што сум родена и пораснав на југот’
Мислам дека во моментов, како и многу други во Америка, балансирам многу различни чувства. Постои страв од она што ќе го стори оваа администрација, и како тоа ќе влијае на мене и луѓето кои ги сакам.
Нашата безбедност и нашиот опстанок се загрозени во име на некоја хипотетичка безбедност на повисоко ниво која не не’ вклучува и нас. Она што тие се обидуваат да го одржат безбедно е белата надмоќ, она кое се обидуваат да го заштитат е нивната моќ.
Се плашам од злосторствата од омраза, за здравството, за истополовите бракови и за негативното влијание на репродуктивните права, од прикривањето на гласачи, за регистрите на муслимани, од депортации. Ова е време кога ни’ се отворија очите, гледајќи на кој начин моќта делува во земјава и колку е важно да се организираме за да можеме да ја превземеме таа моќ.
Во Дурам има протести секојдневно. Гледам се’ повеќе нови лица на протестите, повеќе од било кога. Доаѓаме заедно за да слушнеме директно од оние кои се погодени од ваквите расистички политики, за да проговориме во солидарност со нив. Луѓето ги повикуваат нивните претставници и ги охрабруваат и другите да го сторат истото.
Целиот мој живот сум во Северна Каролина. Има многу предизвици и стравови, тоа е сигурно, но го сакам фактот што сум родена и пораснав на југот. Како што стареам, уште подлабоко чувствувам дека ова е мојата земја и тоа ме прави одлучна да останам овде и да ја направам подобра.
Sufia: ‘Ме поттикнува тоа како се сплотуваме’
Иако ме загрижуваат новиот закон и извршните налози, она што најмногу ме загрижува во моментов е што мнозинството на американскиот народ молчи во лицето на опресијата. Ме загрижува што луѓето кои би можеле да кажат или направат нешто во момент кога е најважно, нема да го сторат тоа. Иако ги имам овие грижи, поттикната сум од начинот на кој се сплотуваме, сонувањето, закрепнувањето и создавањето кое веќе се случува, и апсолутно сум уверена дека сегашнава верзија на фашизмот е само последниот здив на белата надмоќ.
Постои ново ниво на овластување кое ме загрижува. Мислам дека луѓето со генерации ги имаат ваквите расистички и опресивни убедувања, не се нови, но мислам дека гледаме нов бран на окуражено зло нанесено врз човечки тела и животи.
Во овој момент од мојот живот, мојот идентитет на муслиманка е повеќе од политички; иако голем дел од она која сум јас го оформи муслиманската заедница и просторот за длабоки прашања кој го најдов во исламот како млада, сега мојата духовна пракса е на земјата. Селењето во Дурам и наоѓањето на други квир луѓе кои се идентификуваат како муслимани во голема мера го трансформираше мојот однос со исламот. Повеќе не чувствувам дека треба да избирам помеѓу тоа да бидам квир и муслиманка. Мојот муслимански идентитет сам по себе е квир, бидејќи сум.
Исламот во својата најчиста форма е само еден начин на живот. Од неговите учења насобрав длабока благодарност и почит за концептот на внатрешна борба, и сметам дека ова е нешто што секој човек треба да го стори за да биде здрав. Свесна сум дека мојата внатрешна борба ќе развие духовна сила за да бидам емотивно и духовно спремна во борбата против опресијата, фашизмот, расизмот и ова да оди кон надвор во мојата работа во солидарноста со здравјето на нашата планета и суштествата на неа.
Laila: ‘Организирањето е труд на љубовта’
Катастрофа е тоа што Трамп победи на претседателските избори. Изгледаше како сета работа вложена во прогресот на земјава да е ставена во мирување. Отпосле, мојата партнерка Saba (која исто така е муслиманка) и јас ги пресметавме последиците од губењето на правото на здравство и правото на брак, што би можело да резултира со немање право да се биде присутна во случај на медицински инцидент. Сакам да бидам со неа до крајот на животот, па одлучивме да стапиме во брак пред инаугурацијата. Иако добивме и критики, имаше неверојатно голем излив на одобрување, љубов и поддршка..
Нема сомнеж дека новава администрација ја донесе вистината за белата надмоќна хетеро-патријархија на површината за многу бели луѓе. Женските маршови се доказ за ова будење. Редно време беше и мило ми е што се случува.
Постојат многу мали и големи начини на кои луѓето можат да помогнат во одбрана и подигање на достоинството и човечноста на обоените квир муслиманки. Од тоа да проговорат против исламофобичните напади и пасивната агресија онлјан и во вистинскиот живот, до финансирање на нашата работа и нашите платформи, или да обезбедат нови платформи за нас, нашите гласови и нашата видливост. Постоиме и сме ебено силни.
Се бавам со многу организирање. Да одиш од врата до врата, од кауч до кауч, да разговараш со обоени луѓе од работничка класа за економските борби во нашата заедница е прекрасна и истоштувачка работа. Да се обидуваш да изнајдеш начини за организација и ставање во акција на моите луѓе е долг пат, но тоа е труд од љубов. Постои длабока индиферентност и безнадежност од генерациските трауми кои црните луѓе ги имаат во земјава, често наречени пост-трауматски синдром на роб. Надвор од црквите и во потрагата по духовно закрепнување, среќавам многу црни луѓе, особено млади, кои се борат со безнадежност и тоа чувство ми е познато бидејќи го имав секој можен ден.
Работата е тешка, неопходна и исплатлива. Помеѓу музиката и организирање на заедницата, знам дека ова е мојот придонес кон менување на светот.