21 Mar Спротивствавување на една феминистка на феминизмот
од HANAN IRFAN
Можете ли да го посакувате феминизмот за себе, а не за другите? Можете ли да се залагате за интерсекционалност додека одбивате одредени феминистички дискурси? Можете ли да тврдите дека сте феминистки додека го одбивате феминизмот? Јас, како феминистка, можам.
Во моето искуство како муслиманка која тврди дека е феминистка, честопати среќавам жени од мојата заедница, кои не само што се колебаат да го прифатат “феминизмот”, туку често жестоко му се спротивставуваат. Најпрво, јас сум виновна што ги обвинувам за интернализирана мизогинија, како “овозможување на патријархатот” и други слични феминистички жаргони што ги научив за време на моите родови студии. Интересно е дека постои еден термин кој ми се провлекуваше се’ до неодамна, нешто што ме натера да го преиспитам мојот став и да им отстапам простор на жените со помала привилегија од мене, нешто што во основа ја дефинира улогата на феминизмот кај мнозинството феминистки од потчинетиот свет: вграден феминизам.
Основата на презирот кај муслиманите кон феминизмот е неразделливата “вестернизација” на концептот. Имам слушнато разни верзии од жени кои всушност веруваат дека припаѓаат помеѓу четири ѕидови, до жени кои заработуваат повеќе од мажите во своето семејство, сите одбивајќи го феминизмот. Се прашувам дали спротивставувањето на нешто страно, замислениот непријател треба да биде до таква мера што ја ослабува вашата позиција во општеството. Најсмешно е што овие жени ги опишаа сите “идеи” за еманципација, кои се стремат да ги постигнат или ги постигнале, но одбија да ги наречат “феминизам”. Дали е само слепа параноја кон туѓите концепти и доминантната култура? Понатамошното поттикнување отвори еден сосема нов хоризонт на феминизмот, наменет за мене и сличните на мене кој е умно скриен, присвоен и оцрнет.
ИСТОРИЈА/РЕДОСЛЕД НА НАСТАНИ
“Борбата против тероризмот е и борба за правата и достоинството на жените”,
изјавуваше Првата дама Laura Bush во претседателското обраќање до нацијата на 17 ноември 2001 година. Следеше брутална воена инвазија врз една нација и колеж и бомбардирање без преседан на илјадници цивили со намера да се ослободат “покриените жени”.
Вградениот феминизам, образуван како термин од Krista Hunt, се однесува на асимилацијата на феминистички дискурси, со цел да се легитимизираат воените интервенции на властите или гентрификацијата на маргинализираните простори. Во својата најдобра форма, не е ништо друго туку техника на пропаганда насочена кон клеветење на потчинетата страна од хегемонистичката култура. Во најлош случај, тоа е легитимниот фактор за геноцид и империјализам.
Набргу по бомбашките напади на 11 септември, Белата куќа почна да покажува невиден интерес и безусловна солидарност со авганистанските жени или “покриените сестри”, како што ги нарекуваше Bush. Претседателските обраќања почнаа да бидат преплавени со феминистичка реторика, укажувајќи на цврста решеност да ги ослободат “покриените жени” од истиот оној Талибан кој САД неодамна го прифати. Списанијата и весниците беа полни со слики на непознати жени со бурки, а политичките изјави беа исцртани со феминистички цитати на мејнстрим феминистичките групи како FMRF (Feminist Majority Front).
Слично на тоа, во 2004 година, владата на САД, откако застана зад Saddam Hussain за време на неговите злосторства, одеднаш одлучи да се бори за каузата на ирачките жени. Намерата беше потврдена од неколку привилегирани “Жени за слободен Ирак”, со поддршка на мејнстрим американски феминистички групи. Систематското политичко уништување, распаѓање на инфраструктурата и општеството беше посебна глетка додека западните феминистки поздравуваа со надеж дека ќе ги ослободат жените со намалување на нацијата која веќе се бори со сиромаштија, недоволна исхранетост, недостаток на образование и тероризам.
Првично залагајќи се за поддршка на САД, не им беше потребно долго време на авганистанските и ирачките феминистки да сфатат дека не можете да го бомбардирате својот пат кон феминистичката револуција.
НЕНАМЕРНА ГРЕШКА ИЛИ КОМПЛЕКС НА СПАСИТЕЛ?
Поддршката на западните феминистички групи кон нивните влади може да се каже дека доаѓа од добро место во своите намери да бидат позитивни и “добротворни”. Но, за да се каже ова, значи неизмерно да се минимизираат класните нееднаквости, културната хегемонија и проткајувањето на империјалистички амбиции на доминантната моќ, кои беа истакнати од третиот феминистички бран. Феминистичкото движење не е во вакуум надвор од класната и расната нееднаквост. Една од најголемите глупости на првиот бран на белиот супремацистички феминизам што се репродуцира дури и сега е да се претпостави дека жените се хомоген ентитет при што тие ги делат истите искуства врз основа на нивниот род. Виртуелното сестринство или неоправдано чувство на солидарност честопати значи присвојување, погрешно толкување и вмешување во простори наменети за “другоста”, во овој случај, потчинетата страна.
Бурката наскоро стана симбол на угнетувањето на муслиманите, кој западните феминистки беа решени да го укинат. Среде ова погрешно толкување на феминизмот од Блискиот исток, клучните и примарни барања на овие жени беа игнорирани. Нивните гласови беа покорени од жалењето на белите феминистки. Политичките и културните причини одговорни за репресија на феминистичките гласови беа извртени од западните медиуми за да дадат религиозна конотација за сопствените политички коцкарења. Како што вели Krista Hunt,
“Всушност, опсесијата на западните медиуми со бурката избра да го исклучи нејзиното користење од страна на авганистанските феминистки за шверцување учебници и фотоапарати во женските групи.”
Всушност, многу активистки зборуваа за бурката која им дава слобода да ја продолжат својата работа … Billaud пишува дека за многу жени, chadari ја зголемува нивната мобилност додека ја гарантира нивната анонимност, скапоцено богатство во нестабилното безбедносно опкружување. Меѓутоа, западните феминистки и западните медиуми настојуваа да ја отфрлат идејата дека ваквото присвојување на оваа облека може да биде зајакнувачко или нормализирачко. ”
Под ваквото сценарио, муслиманските жени, обидувајќи се да го свртат вниманието кон проблемите со безбедноста, сексуалното насилство, образованието, недоволната исхранетост и сиромаштијата, беа игнорирани. Бурката, религијата и забраната на бојата на ноктите станаа објективни дефиниции и столбови на угнетување, единствените кои требаше да бидат адресирани. Тоа беше едногласно прифатено од белите феминистки, како што вели Gayatri Spivak,
“Белите мажи требаше да ги спасат обоените жени од обоените мажи”.
Како може белите мажи одговорни за угнетувањето на белите феминистки да ги зајакнат обоените жени? Одговорот лежи во интернализираната и прифатена културна и морална супериорност на колонизаторите.
ШИРОКО ПРИФАТЕНИОТ БЕЛЕГ НА ФЕМИНИЗМОТ
Клучното набљудување на првиот бран феминистки, суфражистките и причината за презир кон истото е орган на белата надмоќност. Најраните феминистки биле бесрамни расистки, робовладетелки и бели супремацисти.
Очигледната феминизирачка револуција на Блискиот Исток доведе до илјадници геноциди, уништување на целата нација и конечно промовирање на хипер патријархатот, што дополнително ја влошува положбата на жените. Омотот на феминизмот беше искористен за продажба на озлогласената војна против тероризмот, која понатаму беше легитимизирана и потврдена од страна на западните феминистички кругови. Проблемот со погрешното претставување и надгласувањето и игнорирањето на културни, расно-етнички влијанија во искуствата на феминизмот е дека грасрут прашањата беа игнорирани и движењето беше сведено на симболика со главната борба што се водеше против идентитетот на жените од Авганистан и Ирак . Ова во крајна линија се користеше за ширење параноја во општеството, како културна анексија од запад, или граѓанска деградација.
Талибанците не ја измислиле бурката, ниту пак бурката била примарна грижа на блискоисточните феминистки. Субјективноста при изборот да се носи скромна облека беше заменета со објективноста на напуштање на симболот на угнетување, без оглед на изборот. Ова, од друга страна, муслиманските жени го гледаа како напад врз нивниот идентитет и слободна волја, не само на Блискиот Исток, туку и на глобално ниво. Слични чувства беа поттикнати од религиозните фундаменталисти кои се одмаздија со уште поголемо форсирање на хиџабот и бурката. Среде оваа војна на присилно покривање и присилно откривање, и двете во име на заштита, ослободување и зајакнување, суштината на индивидуалната слобода на избор беше заборавена. Западниот феминизам испадна да не се разликува од претходните екстремни политичко-религиозни окови наметнати врз нив. И покрај тврдењето дека радикално се спротивставуваат едни со други, и двете страни го негираа правото на самоопределување на жените.
Додека се продолжува репресијата на потчинетите муслимански општества, разбирливо е дека муслиманските жени не можат да гледаат на феминизмот без деструктивноста што го придружува. Колонијалниот феминизам стана белег на интервенцијата и уништувањето. Не само што физичките аспекти на уништувањето беа ужасни, туку и систематски беше постигната интелектуална и емоционална деградација на жените. Секој кој се спротивставува на оваа супрематистичка империјалистичка верзија на феминизмот на спасител, се смета дека има испран мозок или има “интернализирана мизогинија”, со што се оневозможува секакво спротивставување. На крајот, вградениот феминизам создаде атмосфера на огорченост во муслиманските општества на глобално ниво и на него се гледа како начин за промовирање на западната културна превласт без интересите на целните групи.
Се доживува како средство за културен империјализам и натамошно отуѓување на правата, изборот и идентитетот од веќе постоечките. Западниот феминизам за овие жени не е сојузник, туку уште едни окови наметнати од непријателот, сет на диктирани услови. Дополнително, не беше претставен како “западен феминизам” или “колонијален феминизам”; туку едноставно “феминизам”.
ПРЕДЛОГ ЗАКОН ЗА ТРОЕН ТАЛАК: МАНИФЕСТАЦИЈА НА ВГРАДЕНИОТ ФЕМИНИЗАМ
Главниот принцип на интерсекционалниот феминизам е дека искуствата на жените се дефинирани преку преклопувачка структура на класата, расата, етничката припадност, културата, геополитиката… Колку и да е голем јазот помеѓу искуствата на белите жени и обоените жени, разликите не завршуваат таму. Широката општествена хиерархија во една заедница доведува до потструктура која ја имитира глобалната хиерархиска суперструктура. Слични отпечатоци на културна хегемонија, потчинети наративи, вградени наративи, феминистичка, во овој случај, спасителна сентименталност може да се најде и во рамките на една заедница.
Вградениот феминизам не е ограничен на легитимизација на милитаризацијата, туку едноставно го вооружува феминизмот во продолжувањето агендата на државата. Во овој контекст, секако, не би било наивно да се гледа на предлог законот за тројниот Талак предложен во индискиот парламент како не толку суптилна манифестација на истото. Наративот за спасување на “обоените жени од обоените мажи” се претвора во “спасување на муслиманските жени од муслиманските мажи”.
Не е тајна дека на прашањето за тројниот талак му е даден импулс за мелење политички камења и поларизација на гласовите. Ова прашање е искористено како инструмент за зајакнување на индиските жени муслиманки. Криза. Реалноста – базирана на владините податоци лежи далеку од создадениот публицитет. Според анкетите спроведени од CRDDP (Центар за истражување и дебати во развојната политика) со седиште во Делхи, тројниот Талак е речиси непостоечки проблем со само 0,3% од случаите на развод. И покрај тоа што Врховниот суд ја прогласи оваа практика како “non Est”, неважечка, неподдржана, владата притиска за прилично вознемирувачки предлог закон со невидена итност. Итност која не е на повидок за околу 50% неписмени муслимански жени, за најниската стапка на запишување во средно училиште за која било заедница во земјата, за единствената заедница која покажува опаѓачка мобилизација во индексот на меѓугенерациска мобилност… Индиската муслиманска заедница сесрдно ја прифати пресудата на Судот за поништување на тројниот Талак, па тогаш зошто да се воведе закон чија единствена цел е “криминализирање” на муслиманските мажи за нешто што повеќе не е правно признато? Контроверзниот нацрт-закон се обидува да ги затвори муслиманските мажи за изрекување на тројниот Талак до три години, заедно со голема парична казна што резултираше со немири во заедницата.
Зошто владата сака да ги затвори мажите од една заедница кои веќе имаат непропорционална застапеност во затворите и притвора во однос на нивното население за нешто што е веќе “неважечко” според највисокиот суд во земјата. Ненадејното развлекување по прашањето на тројниот Талак во име на зајакнување на муслиманските жени служеше само за да ги клевети муслиманските мажи, и ќе се осмелам да кажам, се обидува да го поткопа општественото ткиво на муслиманските домаќинства оставајќи ги на милоста на пристрасни закони и лажни обвинувања.
Од 2,37 милиони жени категоризирани како “разделени” во земјата, 1,9 милиони се Хинду и 0,28 милиони се муслиманки. Муслиманската заедница сфаќа дека интервенцијата планирана во општествените структури и внатрешните работи под плаштот на добротворниот и спасителниот сентимент е бучна во нивното спротивставување за кое тие биле обвинети за мизогинија. Не постои негирање на патријархатот во која било заедница, без исклучок муслиманите, но лукавата манипулација на феминистичката реторика и преувеличувањето на ирелевантни проблеми со цел да се добијат политички поени и поларизација на гласовите е нешто што не може да се игнорира.
Заедницата е заглавена помеѓу изборот на барикадирање на нивните општествени структури и намалување на малото, но сепак постоечкото зло, и изборот на помирување со странските интервенции за да го спаси образот, знаејќи дека тоа нема да даде резултати и е само политички трик. Презирот кон интервенцијата и инфилтрацијата, доминантната моќ го претставува како презир кон прогресивните феминистички идеали. Оттука, во војна која ја води хегемонистичката моќ, феминистките и потчинетите се ставени едни наспроти други со што се повредуваат интересите на двете страни.
Според овие сценарија, потчинетите немаат обврска да го поддржуваат идеалот кој е поврзан со нанесување штета и внимателно изманипулиран за да ги наклевети. Феминизмот во својата супремацистичка форма, не-интерсекционална форма, вградена форма, е прилично старо политичко оружје за културно потчинување на заедниците. Да се прицилат ваквите заедници едноставно да ја “заборават и простат” системската физичка, културна, интелектуална, морална деградација не е ништо друго освен непочитување на траумата и манифестација на супрематистичкиот начин на размислување. Верувањето дека вашиот начин е единствениот начин и сите отстапувања се прости, нецивилизирани, регресивни е јасна имитација на колонијалистичките тенденции.
Можеби тие немаат “интернализирана мизогинија, можеби мејнстрим феминистките го интернализираа супремацистичкиот феминизам.
Интерсекционалноста бара валидација на искуствата на жените и надвор од родовата призма. Интерсекционалноста бара феминистките да бидат сојузници на други феминистки кои имаат различни искуства и им дозволуваат да ги водат сопствените битки. Наводното универзално сестринство не треба да се заканува со отуѓување на наративите на потчинетите бидејќи не се во согласност со популарните феминистички дискурси.