29 Aug VAGINAL DAVIS ВО РАЗГОВОР СО BRUCE LABRUCE, ВТОР ДЕЛ
Забелешка на уредникот: Ова е вториот од двата делови. Во првиот дел, уметницата Vaginal Davis и режисерот Bruce LaBruce разговараа за нивното 30-годишно пријателство / работен однос, блокбастерите на Холивуд и новиот филм на LaBruce, The Misandrists. Нивниот разговор завршува подолу.
Од Vaginal Davis
Vaginal Davis: Има толку малку филмови кои се фокусираат на жените, а твојот филм е исклучен од графиконите кога станува збор за претставување на различни типови на жени од различни големини, форми и расни средини, и го положуваш the Bechtel Test. Дали планираш да продолжиш во оваа насока?
Bruce LaBruce: Интересно е затоа што мојот краток филм Give Piece of Ass a Chance, кој го режирав за авангардната женска бурлеска трупа The Scandelles од Торонто, беше напишан од нив како лезбејска феминистичка почит кон мојот филм за радикалната левица, The Raspberry Reich. Така и со The Misandrists, јас во основа направив игран филм инспириран од краток филм кој самиот беше инспириран од мојот претходник! GPAC беше навистина мојот прв целосно женски филм, и тоа ме натера да сфатам дека треба да почнам да работам по строго со женските соработници. Со филмови како Hustler White и L.A. Zombie, намерно снимив филмови кои немаат никакви женски ликови. Освен тоа што е политички некоректен гест, тоа беше стратегија на прикажување на мажествената геј фантазија во која женското n’existe pas! Но, особено во сегашната светска клима, мислам дека спротивната стратегија владее, свет без мажи. A-wo-men! Мажите се, на крајот на краиштата, толку многу преценети.
VD: Ми се допаѓаат твоите нови откритија на талент, како старлетата Kita Updike и сите овие други жени, покрај божиците Susanne, Kembra (Pfahler) и Viva (Ruiz). Преку глава ми е од сите франшизни филмови на цртани филмови / суперхерои / стрипови кои само се насочени кон младата машка демографија. Зар не е време да се врати сликата на жените како во златната ера на Холивуд? Има повеќе жени во светот отколку мажи, но се’ уште се’ оди во прилог на вкусот и фантазиите на мажите, што е повеќе од досадно. Мислам дека The Misandrists е само првиот чекор, кој е следниот?
BLAB: Уф да, не можам да се согласам повеќе. Злобните империи на Marvel и Disney повремено и’ даваат простор на прогресивната политика, но тие всушност само се стремат кон истото старо срање. Нивната пропаганда го контролира светот. Ако го погледнете доаѓањето на кабловска телевизија, “златното доба на телевизијата”, повеќето телевизиски серии се’ уште се засновани на телото или телата на мртви, често осакатени жени, а повеќето квир ликови се претставени како трагични или случајни. (Transparent е очигледен исклучок од правилото.) Златната ера на Холивуд им се поклонуваше на своите женски божици, кои честопати биле вреднувани повеќе од нивните машки со-ѕвезди и платени подеднакво, ако не и подобро. Mae West во нејзиното златно доба беше најплатената и најмоќната забавувачка од сите. Женските филмски ѕвезди успеаја да имаат многу подолги кариери во главните улоги, наспроти сега, кога еден сет на убави, досадни старлети набрзо се заменува со друг, подеднакво досаден сет, целосно заменлив. Женските ѕвезди се пренесуваат на секундарни или споредни улоги по возраста од четириесет години, ако не и порано, додека нивните машки колеги можат да ги продадат своите карпести ликови и бушави скокови во старост, споени со помлади, женски ингениции за еднократна употреба. Поминаа деновите на Mae Wests, Bette Davis и Joan Crawford од класичната ера, но исто така поминаа деновите и на бунтовни женски ѕвезди кои преживеаја се’ до седумдесеттите години, како што се Ann-Margret, Tuesday Weld, и Jane Fonda. Дното на новиот холивудски поредок се случи со La La Land, гротескна машка фантазија која ги маргинализира жените како кротки, чудни беззначајнички без карактер, врамени и контролирани од машките желби. Damien Chazelle е логичен резултат на целосно корумпиран патријархален систем, човек кој прави филмови кои се квазифашистички, алт-десни, мизогинистички и расистички. Ќе ја цитирам Kathryn Grayson во Kiss Me Kate, “ги мразам мажите, не можам да ги поднесувам, дури и сега и тогаш”! Жените не треба да бараат паритет во овој корумпиран холивудски систем, кој е стратегија осудена на неуспех, но тие треба да го превземат целосно и да ги преработат сите правила. Повторно да ја цитирам Kathryn Grayson во Kiss Me Kate (по пат на крајно геј, се разбира, Cole Porter): “Мразам мажи, тие треба да се чуваат како свињи во штала”!
VD: Може ли да ми кажеш нешто за музиката во The Misandrists? Ја обожавам Love Theme of The Misandrists од No Bra. Ти си толку ориентиран кон деталите: дизајн на сетот, костимите, звукот, музиката. Сето тоа е на исто рамниште со кинематографијата и изведбата. Прилично Vicente Minnelli или Ernst Lubitsch Всушност, те гледам како модерен Rouben Mamoulian. Дали ја прифаќаш таа споредба?
BLAB: Можеби Rouben Mamoulian од подземјето, фала ти. На крајот на краиштата, тој беше режисер кој обожава силни божици кои се носеа со машкоста, како Deitrich, и Garbo како Queen Christina, и Cyd Charisse во Silk Stockings, неговиот музички римејк на Ninotchka од Lubitsch. Со The Misandrists се обидов да соработувам со што е можно повеќе жени, со две лезбејски феминистички продуцентки, женски дизајнер на костими, уредничка, снимачка на звук и дизајнерка, итн. Сета музика во филмот е направена од жени. Саундтракот беше составен од BunnyCat Productions, ака Madlick, женско музички дуо кое исто така направи музика за мојот филм Pierrot Lunaire. Женските композитори за филм се ретки, па затоа беше одлично да го имам нивниот придонес. Тие навистина го доловија она што го барав, еден вид на култен филмски саундтрак од седумдесеттите кој, исто така, оддава почит на еротските филмови од таа ера. No Bra, aka Susanne Oberbeck, ја даде нејзината песна “DoHerFuckHer” на мојот филм “Otto”, па ја замолив да ја состави љубовната тема од The Misandrists, насловена како “As If”. Тоа е одлична феминистичка приспивна песна, која ја заведува публиката со “Down down down, Down with the Patriarchy.”